Մի ժամանակ կային երկու աղավնի՝ արու և էգ, որոնք բնում միասին էին ապրում։ Նրանք իրենց բույնը լցրեցին աշնանը աճած մրգի պտուղներով: Ավելի ուշ պտուղը չորացավ և փոքրացան միջև բնի կեսը: Արուն բարկացել էր և ասաց էգին.
– Մենք միասին քրտնաջան աշխատել ենք պտուղի համար: Դու եղածի կեսը մենակ ես կերել:
Էգը պատասխանեց.
– Ես մենակ չեմ կերել, պտուղն ինքնին փոքրացել է:
Արուն չհավատալով զայրացած ասաց. – Եթե մենակ չես կերել, ինչպե՞ս կարող է հիմա այդքան քիչ լինել:
Այնուհետև նա կտցահարեց էգին մինչև մահ: Մի քանի օր հետո հորդառատ անձրև տեղաց։ Պտուղը խոնավացավ և հասավ նախկին չափի։ Տեսնելով այն՝ արուն ափսոսանքով հասկացավ, որ նա իսկապես չի կերել, և որ նա սխալմամբ սպանել է իրեն։ Հետո նա դառնորեն լաց եղավ և կանչեց նրան.
– Ո՞ւր ես կորել։
Սա ճիշտ է համարվում նաև հասարակ մարդկանց դեպքում: Անկարգ կյանք վարելով՝ մարդիկ տարվում են վայրի հաճույքներին։ Նրանք ոչինչ չեն մտածում անկայունության մասին, երբ խախտում են գլխավոր պատվիրանները: Նրանց համար շատ ուշ կլինի հետո ապաշխարել: Մնում է միայն, որ հիմար աղավնու նման արտահայտեն իրենց տխրությունը։
Անի Մամիկոնյան 